Als je denkt alles gezien te hebben…

In 1 van mijn vorige blogs is te lezen hoe ik in de jeugdgevangenis Eikenstein terecht kwam. De gebeurtenissen die ik in de vorige blog heb beschreven waren niet heel gedetailleerd. Maar in deze blog wil ik iets meer open zijn. Het is een grote stap, omdat ik er zelden over gesproken heb. Maar het word tijd dat er gezien en gehoord word hoe het er ook aan toe kan gaan in de jeugdzorg.

Na 24 maanden onschuldig opgesloten te hebben gezeten was er een klein lichtje aan het einde van de tunnel. Ik mocht van een jeugdgevangenis naar een besloten plek. Een besloten plek is een behandel plek waar je gaat opbouwen naar je vrijheid. Ik zou naar de OGH in zetten gaan. Tegenwoordig heet het Pactum.

Ik telde de dagen af, want ik keek er echt naar uit om deze gruwelijke plek te verlaten.

Mijn voogdes. 
De voogdes die ik in die tijd had daar had ik een hele goede band mee. Ze probeerde altijd het beste voor me te regelen. Dit in hetgeen wat zij kon doen. Ik kon veel bij haar kwijt,maar onderstaand verhaal niet.

Op naar besloten. 
De dag brak aan dat ik mocht gaan en mijn voogdes haalde mij op. Ik nam mijn spullen (wat natuurlijk niet veel was) mee.

Vanuit Zeist naar de OGH in zetten was ongeveer 45 min rijden. En ik heb nog nooit in mijn leven mijn ogen zo uitgekeken.

Stel je voor dat jij 2 jaar niks van de buiten wereld ziet, maar alleen het geen om je heen. Dan pas ga je merken hoeveel er kan veranderen in 2 jaar. Ik genoot ervan een boom te zien, een rijdende bus en de stoplichten. Iets waar je normaal gesproken  in het dagelijks leven niet bij stilstaat.

Bij de OGH aangekomen dacht ik: dit lijkt wel een bungalowpark.

De gemixte groep. 
Ik en mijn voogdes hadden een intake gesprek met de vrouw die mijn mentor zou zijn. Een leuke lieve vrouw. Ik kreeg te horen dat ik op een gemixte groep zou komen. Een groep met jongens en meiden. Er werd me verteld dat er intern onderwijs was op het terrein. Maar ook dat er verschillende activiteiten waren. Fotografie, paardrijden, sport. Je kon erg veel hier. Na een heftige periode in Eikenstein was ik hier zeker wel aan toe.

In het begin dacht ik echt dat ik op mijn plek zat in deze groep. Maar al snel bleek dat ik hier niet op mijn plek zat en te snel weer in contact kwam met jongens. Er werd besloten mij over te plaatsen naar een meidengroep en hier mijn traject voor te zetten.

De meidengroep. 
De meidengroep was erg leuk en gezellig. Ik kon het hoofdzakelijk goed vinden met de meiden en ik zat hier goed op mijn plek. Ik voelde me steeds wat zekerder er ik groeide in mijn zelf vertrouwen. Ik volgde mijn onderwijs en deed vaak activiteiten op en buiten de groep. Het ging zelfs zo goed dat ik buiten het terrein een stage plek mocht zoeken. Dit werd een kinderdagverblijf in de omgeving.

En toen…
Er brak een periode aan waarin ik wegliep van stage en niet terugkeerde na de OGH. Een periode dat ik begon met drugs gebruiken. En een periode dat ik van alles deed, behalve de regels volgen. Ik werd erg teruggetrokken en soms zelfs agressief. En waarom, dat heb ik toen die tijd niet durven uitspreken.

Macht. 
"Leiding” zoals wij de medewerkers die ons begeleiden noemden, waren niet helemaal zoals ze zich deden voorkomen. Tenminste sommige. Er werden machtsspelletjes gespeeld. Dat begon klein.

Als een meisje op de groep maak je mee wat de anderen uitspoken. En vaak werd er dan door de leiding gechanteerd. Bijvoorbeeld: ‘als je niet verteld wat klaartje heeft gedaan mag jij je opa en oma niet bellen’.

Maar dat werd steeds groter en ik durfde me daar niet tegen te verzetten.

Het ging zelfs zover dat een bepaalde groepsleiding misbruik maakte van het feit dat die een sleutel had van de slaapkamers. Vaak in het rustuur of net iets voor het slapen gaan als de kamers afgesloten moesten worden. Dan keek die over zijn schouder de gang in en stapte dan mijn kamer naar binnen. Hij deed alsof hij een praatje wou maken maar greep dan naar mijn borsten, billen of mijn vagina.

Of op de momenten als we 1 op 1 de dag bespreking hadden hij mij chanteerde zijn geslachtsdeel aan te raken. En als ik dat niet zou doen zij ik vrijheden die in had opgebouwd kwijtraken of het contact met opa en oma.

Ik was een getraumatiseerd meisje dat keer op keer klap op klap kreeg. Dat verwachte op deze plek veilig te zijn. Maar zelfs hier moest ik weer ellende meemaken. Elke keer als deze leiding aan het werk was wist ik wat er ging gebeuren. En elke keer verstijfde ik.

Maar ook elke keer nam ik mezelf voor om het te bespreken. Maar ik kreeg de woorden niet uit mijn mond. Ik kon niet zeggen dat een groepsleiding mij chanteerde, aanrande en seksueel misbruikt. Ik kon het gewoon echt niet!

Het stopt toch niet.
Dit duurde een paar maanden. Het was afgelopen toen ik van de meidengroep naar een andere groep ging om weer de samenleving in te kunnen, omdat ik bijna 18 zou worden. Hier herpakte ik mezelf en ik was me aan het voorbereiden op de kamertraining waar ik naar toe zou gaan. Ik was me aan het focussen op een opleiding en op werk zoeken.

Tot een paar weken voor mijn 18de verjaardag desbetreffende groepsleiding werd overgeplaatst naar deze groep. En meteen begon het weer van vooraf aan. Ik walgde, ik voelde me vies. Maar ik wist dat ik niks kon doen. Want wie zou mij geloven?

Ik hield het vol tot 3 weken voor mijn 18de. Toen was mijn walging, boosheid maar ook teleurstelling die het won van mijn doorzettingsvermogen. En ik liep weer weg.

Nadat ik gevonden werd en terug gebracht werd moest ik volgens procedure veel op mijn kamer. En de momenten op de groep kon ik verdienen. Dit was al 'straf' voor het weglopen.

2 weken na mijn 18de werd mij gezegd dat jeugdzorg de handen van mij aftrok. En ik had precies 1 week om te regelen waar ik heen zou gaan. 
(Over deze gebeurtenis zal een volgende blog gaan.)

Hoe mooi mijn traject voor kamertraining ook was uitgestippeld, het waren mooie woorden. Want uiteindelijk eindigde ik met nog meer trauma's en dakloos.

De jeugdzorg. 
Er zijn vele verhalen over de jeugdzorg, maar veel word ook in de doofpot gestopt. En daarom is het goed dat we praten, want dit probleem moet echt onder de aandacht komen. Afgestudeerde en gescreende mensen die misbruik maken van hun macht, die kwetsbare jongeren nog een trap nageven en niet beseffen wat ze hiermee aanrichten.

Er word jammer genoeg niet ingezien hoeveel geweld en machtsmisbruik er is tussen de vier muren van een instelling. En er word ook niet gezien hoeveel jongeren met nog meer trauma’s zo een plek verlaten. Terwijl het enige wat een kind in de jeugdzorg nodig heeft is hulp!

De afgelopen weken heb ik de docuserie Jojanneke en de jeugdzorgtapes gekeken. En wat heeft deze serie goed in beeld gebracht hoe het is binnen de muren van een jeugdzorg instelling. Echte verhalen van jongeren maar ook van de jongeren die nu volwassen zijn. Dit heeft mij ook weer de boost te geven om zeker mee door te gaan waar ik aan begonnen ben: een betere jeugdzorg!

“I didn't need any more trauma’s, I needed help”