24 maanden onschuldig opgesloten.

De gesloten jeugdzorg.
Het vergeten kind en de media hebben het de laatste tijd veel over de gesloten jeugdzorg.

De verhalen die ik er rondom hoor zijn nogal heftig. En voor mij lijkt het door die verhalen alsof het met de jaren alleen heftiger is geworden.

Wie één van mijn vorige blogs heeft gelezen die weet dat ik in de gesloten jeugdzorg, ook wel jeugdgevangenis genoemd, heb gezeten. Tegenwoordig noemen ze het JeugdzorgPlus. Het klinkt vriendelijker, maar uit de verhalen die verschillende media kanalen delen is de praktijk alleen heftiger.

Mijn eigen verhaal begint in 2007. 
Na een heftige periode thuis en verschillende keren te zijn weg gelopen uit internaten kwam ik terug in Eikenstein. Bij binnenkomst werden mijn gegevens gecheckt en werd ik in een zogeheten wachtcel gestopt.

Wat is dit een hel als je niet weet wat je te wachten staat.

Fouilleren en ficiteren.
Al snel werd ik gehaald door één van de groepsleiding en werd ik gefouilleerd. Kijken of ik geen dingen in me zakken had etc. En erna werd ik geficiteerd. Ik moest naakt door mijn knieën gaan en hoesten. Om te kijken of er geen dingen uit me kwamen. Er werd ik mijn mond gekeken of ik niks had.

Dit had al een hele inpakt op me als slachtoffer van seksueel misbruik.

Vervolgens mocht in mijn haren wassen met luizenshampoo en kreeg ik een jogging pak met een soort van slippers die ik aan kon doen.

De inkomstengroep. 
Na aangekleed te zijn kwam ik binnen op groep 5, de inkomstengroep. Dit was de groep om te wennen aan het feit dat je opgesloten zat.

De eerste week was een drama vol eenzaamheid. Elke dag iets langer mocht je op de groep om de groepsgenoten te leren kennen. Eten deed ik op mijn cel. Ik zag weinig frisse lucht. Alleen als ik eventjes de groep op mocht. Als roker ging ik natuurlijk meteen roken. Maar dan keek je tegen prikkeldraad en hoge muren aan waar je ook niet vrolijk van werd.

Op mijn cel had ik een schrijf blok, pennen en boeken. Dus ik las en schreef veel. Maar ik voelde me zo eenzaam.

Het dagelijkse douchen gebeurde onder toezicht wat ik erg moeilijk vond.

En op een gegeven moment kwamen de muren op me af.

Het moment kwam dat ik voltijd op de groep mocht en intern onderwijs mocht volgen.

In de ochtend werden we gewekt. We ging ontbijten en vervolgens werden we naar het lokaal gebracht waar we les hadden. Dit was voor ieder verschillend. Want de 1 volgde zorg en de ander zat in het examenjaar.

Tussen de middag aten we op de groep en erna werden we weer naar het onderwijs gebracht.

Na het onderwijs kwamen we weer op de groep en hadden we thee tijd.

Hier bespraken we vaak de dag en wat we zouden doen. Een film kijken of iets anders.

Rond half 6 gingen we eten.

Dit werd kastijd binnen gebracht door een medewerker van de instelling. Het waren vaak van die kant en klare opwarm maaltijden die in grote stoom ovens werden warm gemaakt.

Vaak was het niet te eten en waren de aardappels heel waterig.

Na het eten hadden we het verplichte rustuur. Dit hield in dat je op cel je rust pakte en bv huiswerk ging maken.

Na het rust uur konden we nog even op de groep.

Als we na het rust uur op de groep waren hadden we een kaart bespreking. Hierop stonden je doelen waaraan je wou werken. Bv werken aan contact met familie of minder snel boos worden. Elke dag kreeg je punten en hoe meer punten je had hoe meer je mocht.

Denk hierbij aan een tv op cel.

Groep 7. 
Al snel werd ik overgeplaatst naar een andere groep. Dit was groep 7. En als snel voelde je het sfeertje hangen van: ik ben de stoerste en de leukste. Onderling was er vaak een strijd.

Meiden en jongens zaten gescheiden, dus je kan wel begrijpen dat dit af en toe echt een bitch fight was.

Hier was de dagplanning het zelfde als de vorige groep. Alles heel strak op schema. Bellen op vaste tijden etc.

Maar de eenzaamheid verdween niet.

Ik begon mij ook erg onbegrepen te voelen, want ik zat vast maar ik had niks fouts gedaan.

Mijn vertrouwen in de mensen verdween. En ik werd erg tegendraads.

Waarom?
Ik kreeg allerlei onderzoeken om te kijken wat er aan de hand was. Terwijl dat voor mij al duidelijk was. Ik was slachtoffer van een loverboy, maar ik werd vastgezet terwijl ik juist hulp nodig had. Waarom?

Als ik deze vraag voorlegde aan mijn voogd kreeg ik als antwoord: “Deborah, dit is voor jou eigen veiligheid”.

Ik heb het nooit begrepen. Mijn vrijheid die ontnomen werd. Ik heb veel dingen zien gebeuren. Van zelfmoordpogingen tot gevechten. Tot zelf in de isoleercel belanden, omdat ik boos werd om het feit dat mijn familie de groep niet kon bereiken omdat mijn opa overleden was. Hij overleed in de ochtend en ik kreeg het in de middag te horen.

Ja ik werd boos, ja ik gooide dingen. Maar op dat moment heeft toch iemand hulp nodig en geen isoleercel?

Meer trauma. 
Uiteindelijk heeft dit voor mij 2 jaar geduurd en ging ik hierna naar een besloten plek voor behandeling.

Ik kwam er beschadigd in, maar nog beschadigder uit.

Dit heeft een trauma bij mij veroorzaakt wat ik jaren weggestopt heeft. En wat er nu op latere leeftijd pas uitkomt. Ik besef nu pas dat ik mijn hele tienerjaren grotendeels opgesloten heb gezeten alsof ik iemand vermoord heb. Behandeld ben alsof ik slecht persoon ben. Terwijl ik alleen hulp wou.

Veel van die periode heb ik ook weggestopt. De gebeurtenis van bv. mijn binnenkomst weet ik nog heel goed. En het moment dat ik in de isoleercel kwam. Het enige wat ik nog heel goed weet is mijn gevoel hierin en de eenzaamheid en onbegrip. Het gevoel dat ik het niet waard was.

De vrijheid die je niet hebt en zo weinig zeggenschap in wat je gaat doen of bepaald over wanneer je eet of doucht.

Ik, maar ook nog vele jongeren nu hebben juist een liefde volle omgeving nodig en niet het gevoel een crimineel te zijn.

Ben je strafbaar dan hoor je vast te zitten, maar heb je hulp nodig dan hoor je die te krijgen. En niet opgesloten te worden.

Het vergeten kind.
Vanaf 29 januari is de week van ‘het vergeten kind’ van start gegaan. Het thema van dit jaar is : ‘Stop de gesloten jeugdzorg!’ Stichting het vergeten kind is een petitie om het opsluiten van onschuldige kinderen te stoppen.

Ik draag hier mijn steentje aan bij en heb de petitie ook getekend.

Steun jij dit ook?

www.hetvergetenkind.nl

https://secure.hetvergetenkind.nl/petitie