De belangrijkste personen in mijn leven zijn mijn opa en mijn oma.

Mijn opa die zowel opa als vader in één was voor mij, omdat mijn eigen vader niet in beeld was.
Als kind ging ik al graag naar opa en oma. Als we aankwamen was opa altijd bezig in de tuin of in de schuur. Hij deed daar van alles. Hij maakte van hout molens en poppenhuizen. Hij maakte ook fietsen die kapot waren, van familie en de vele bekende die hij had. Mijn opa was erg geliefd.

De man
Als ik bij opa en oma binnen kwam rende ik ook regelrecht naar de schuur om opa een knuffel en kus te geven. Mijn opa vroeg dan altijd: "Wat kom je doen"? Waarna we altijd dubbel lagen samen.
Opa was voor mij de man in mijn leven, mijn vaderfiguur. Ook op latere leeftijd.

Uit huis geplaatst
Op de middelbare school kwam ik in een fase dat ik het lastig kreeg. Ik begon te spijbelen en was dan bij opa en oma. Dit was mijn veilige haven. Het maakt niet uit wat er was, bij hen was altijd alles oké. Oma die je dan altijd wat eten gaf. En opa met zijn grapjes. Ik ben het oudste kleinkind, dus ergens heb je toch een streepje voor.
Maar mijn opa en oma zagen mij ook afglijden. Thuis had ik veel ruzie en ik liep vaak weg. Ik was een opstandige puber, maar naast dat werd ik ook erg strak gehouden. Ik mocht weinig naar vriendinnen of vriendinnen naar mij. Naar buiten mocht ik, maar niet verder dan het speeltuintje achter ons huis. Ik wou meer dan dat. Op school hoor je verhalen over koopavonden en film avondjes. Ik mocht dat niet, dus zocht ik hetzelf op.
Dat liep zo erg uit de hand dat ik uit huis werd geplaatst. Eerst naar een pleeggezin. En van een pleeggezin naar een meidenhuis in Utrecht. Ik mocht gelukkig nog naar mijn eigen school. Wat wel een treinreis was van 40 minuten, maar uit school zocht ik opa en oma dan altijd op.

Opgesloten
De pijn in mijn opa zijn ogen toen de dag kwam dat ik wegliep uit het meidenhuis en naar een gesloten instelling moest, zal ik nooit vergeten. Thuis had ik al geen vrijheid en voelde ik me anders, maar in het meidenhuis werd dat niet beter. Ik heb mijn opa nooit zien huilen, maar de eerste dag dat opa en oma mij bezochten in Eikenstein doet me nog steeds pijn. Na het bezoek ging ik terug naar mij cel, zoals ze dat noemde, en heb hier gehuild. Want mijn opa en oma pijn geven dat heb ik nooit gewild.

Het ging slechter
Je zou denken dat als je in een gesloten instelling zit, of te wel een jeugdgevangenis, het beter zou gaan. Maar schijn bedriegt. Ruzies met mijn moeder werden erger, waarop zij besloot dat ik thuis niet meer welkom was. Maar ik deed mijn best om het contact te onderhouden. Ook met opa en oma.

Vissen
Mijn opa had al een lange tijd een slecht hart. Hiervoor slikte hij medicatie, ook voor andere kwaaltjes die hij had. Hoe meer er tegen hem gezegd werd dat hij eens wat rustiger aan moest doen, hoe minder hij dit dan deed.
Eén van zijn andere grote hobby's was vissen. Dat deed die erg graag, de vis nam die dan mee naar huis en die ging die roken in een rookton. Wat hebben we gesmuld van zijn paling, makreel en forel.

22 Juli 2007
Op 22 juli 2007 wou opa vroeg de deur uit om weer een lekker dagje te vissen. Hij was de auto aan het inladen, tot hij neerviel en niet meer opstond. Hij had een hart infarct. Die had die al wel vaker gehad, maar deze keer was het het hem fataal. De buren belden de ambulance, maar die was te laat.
Mijn opa was er niet meer.

Die ochtend werd ook ik vreemd wakker, ik was erg onrustig. Die dag zouden we op onze luchtplaats barbecuen. Tot ik begin de middag op kantoor werd geroepen en de zus van mijn oma aan de telefoon kreeg. Toen zij de woorden, "niet schrikken Deborah", zei wist ik al dat er iets mis was.
"Je opa is overleden" en de rest hoorde ik niet eens meer. Het leek alsof mijn wereld instortte, alsof de grond onder mijn voeten vervaagde.
Mijn opa, mijn alles, hoe dan?

Iso
Die dag liep voor mij niet goed af. Toen ik weer bij zinnen kwam vertelde de zus van mijn oma dat ze de hele ochtend mijn groep al probeerde te bereiken. En bij het ophangen met haar draaide ik door.
Ik was zo boos dat ze onbereikbaar waren. Al een paar keerde hoorde we die ochtend de telefoon over gaan, maar opgenomen werd er niet.
Er knapte iets in mij en de stoelen en tafels en alles wat binnen handbereik was vloog door de ruimte. Ook degene die de groep begeleide vloog ik aan.

Personeel van een gesloten instelling draagt altijd een zogeheten pieper bij zich voor noodgevallen. Als ze erop drukken komt er versterking vanuit andere groepen.
Het moment dat ik een begeleider aanvloog werd er op de pieper gedrukt. En hebben ze mij met 6 man naar de isoleercel gebracht.
Ik mocht geen kleding met veters of touwtjes aan, dus ik kreeg een jogging pak. Er lag een matrasje op de grond. En that's it.
Daar zat ik dan, in een isoleercel terwijl net de belangrijkste persoon uit mijn leven weg genomen is. Na al die ellende die ik al had meegemaakt heb ik nog nooit zo erg gehuild als die dag. Ik huilde mijzelf in slaap.

Verlof
De dagen erna heb ik moeten knokken om bij de crematie van mijn opa te kunnen zijn. Omdat ik wegloop gevaar was, wilden zij mij niet laten gaan. Ik heb wel een paar keer met mijn voogd aan tafel gezeten en aan de telefoon gehangen. Uiteindelijk, 1 dag voor de crematie, kreeg ik te horen dat ik mocht gaan. Mijn familie mocht me geen moment uit het oog verliezen. En ik moest opgehaald en terug gebracht worden.

De dag van de crematie
Deze ochtend kwam de zus van mijn oma met haar man mij ophalen. Het was allemaal zo raar, want na lange tijd was ik weer buiten. Zag ik de buitenwereld weer.
Maar ook was het weer de eerste keer na lange tijd dat ik mijn moeder weer zou zien. Het gaf mij allemaal spanningen.
Aangekomen bij het crematorium was ik dat zo vergeten. Ik wou gelijk naar de opbaar plaats waar opa lag. Ik werd er na toe gebracht en op het moment dat ik zag dat opa echt dood was en niet meer ademde zakt ik door mijn knieeen, naast zijn kist.
Hij was er echt niet meer, hij was echt weg.

De dienst
De dienst die erop volgde vloog aan mij voorbij. Ik zag alleen maar het beeld voor me van mijn opa die er niet meer was.
Zijn favoriete nummer werd afgespeeld.
Elvis - I can't help falling in love.
Ik brak en wou het liefst ervan door gaan. Maar op dat moment moest iedereen staan en kwamen al de genodigden langs de familie om te condoleren. Toen de zaal leeg was en er alleen maar familie was werd de kist dichtgemaakt. De bloemenkranzen er netjes bij en op gelegd. Toen zakte opa langzaam de grond in. Opa was weg en kwam niet meer terug.

Ik kan het niet verwerken
De dood van mijn opa heb ik nooit een plek kunnen geven. Ik wou hem nog zoveel zeggen, ik wil hem nu op dit moment zoveel laten zien.
Mijn 2 prachtige dochters bijvoorbeeld, waarvan er één echt trekjes van hem heeft.
Mijn huis, waar ik zo trots op ben. Mijn eigen salon, waar ik zo hard voor werk.
Maar vooral wil ik hem zeggen dat het mij spijt. Spijt voor hoe ik was, toen hij het niet kon gebruiken. Spijt voor het feit dat ik het hem lastig maakte. Spijt, heel veel spijt.

Opa blijft altijd in mijn hart en heeft vele mooie herinneringen en momenten achter gelaten. Elke 22 juli brand ik een kaarsje bij zijn foto. De afgelopen jaren op 22 juli huil ik, het liefst de hele dag.
Maar elke dag denk ik aan opa.

Lieve opa,
U bent de mooiste ster daarboven, mijn mooie ster.
U bent en blijft de belangrijkste man in mijn leven.
Ooit zullen we weer samen zijn, ook al bent u nu zo ver.

Uit het oog maar niet uit het hart. ❤️