Het leven met ptss

Het leven met ptss

Iedereen het het vast wel eens gehoord, ptss. Oftewel Posttraumatische stressstoornis. Sinds mijn 18de is dit bij mij gediagnosticeerd. Daarover gaat deze blog.

Vooroordelen. 
Ondertussen ben ik 30 jaar en heb ik heel wat vooroordelen gehoord over ptss of een psychische aandoening.
Dit omdat er weinig bekend is over ptts en er veel word gedacht dat dit alleen bij soldaten voorkomt. Daardoor kunnen mensen zich niet inleven in iemand met deze psychische aandoening.
De vooroordelen zet ik even op een rijtje:
- mensen met een psychische aandoening trekken alleen maar een uitkering.
- het is vast je eigen schuld.
- mensen met een psychische aandoening zijn onbetrouwbaar.
- je stelt je aan.
- het gaat wel weer over.
- mensen met een aandoening zijn on intelligent.

Dit is natuurlijk allemaal onzin!

De diagnose. 
Heel wat jaren ben ik een 'jeugdzorg kind' geweest. Hier zal ik jullie meer over vertellen in een ander blog. Met mijn 18de liet jeugdzorg mij los en stond ik op eigen benen. Nadat ik de dingen had gedaan die ik daarvoor niet kon, bv shoppen en uitgaan, pakte ik mijn studie op. En ging ik studeren aan het Rijn IJssel in Arnhem. De opleiding jeugdzorg behalen, dat was mijn doel.
Al snel merkte ik dat ik zware concentratie problemen had. Daarnaast ging ik ook slechter slapen en had ik als ik sliep, maar ook als ik gewoon wakker was, had ik flashbacks en herbelevingen van gebeurtenissen die ik had meegemaakt. Op aanraden van mijn mentor ging ik naar een psycholoog. Na een intake gesprek en vele vragen kwam eruit dat ik Ptss had.

De behandeling. 
Ik werd doorverwezen naar een Kinderkliniek in Oosterbeek. Hier zou ik Emdr krijgen, maar een therapievorm. Daarnaast kreeg ik ook kalmerende medicatie.
Het Emdr traject was slepend. 2 maanden lang elke week kwam ik langs om gebeurtenissen te herbeleven. Ik kreeg een koptelefoon op waarin ik piepjes hoorde. Ik mocht mijn ogen sluiten en denken aan wat er gebeurde. Na een korte tijd mocht ik mij ogen openen en omschrijven op schaal van 1 tot 10 hoeveel pijn het mee deed. Hoevaak ik wel niet heb zitten huilen omdat iets te heftig was. Dit ging zo door tot het een 1 was. En dan door na de volgende gebeurtenis.
Na de 2 maanden had ik het idee dat het beter ging. Ik herpakte mijn opleiding die ik had stopgezet. Maar dit was schijnbedriegd.
Want nog binnen een jaar kon ik weer in therapie.

Manisch depressief
Hierna ben ik nog twee keer in therapie geweest. Dit omdat er na mijn 18de ook nog nare ervaring op nare ervaring kwam. Op dit moment ben ik aan het wachten op mijn vierde keer therapie. Omdat het om de zoveel tijd maar blijft terugkeren.
Ik heb nu wel mijn eigen rust gevonden, maar in de afgelopen jaren heb ik ook de diagnose manisch depressief gekregen. Dit maakt mijn ptss alleen maar heftiger. Woede aanvallen, Black outs, stemmings wisselingen, vluchtgedrag. Het is er niet makkelijker op geworden.

De taboo's. 
Ptss is niet jou eigen schuld, het overkomt je. Iedereen kan dit namelijk krijgen. Geweld, oorlog, misbruik, pesten, ongelukken, brand, het kunnen allemaal oorzaken zijn die ptss kunnen veroorzaken.
Mensen met een psychische aandoening zijn niet dom en on intelligent. Bij wijze van de minister zou het kunnen krijgen. Ptss is niet iets om je bij aan te stellen, want de reden ervan zijn wel erg heftig. En de gevolgen ervan ook. Omgaan met iemand met Ptss is er moeilijk. Relaties en vriendschappen zijn bij mij al vaak stuk gelopen hierdoor. Puur omdat het niet begrepen word. Ik persoonlijk kan mij al moeilijk verwoorden. Laat staan als je je zelf moet verdedigen waarom je je gedraagt zoals je doet. Mijn woede aanvallen waren in het verleden soms zo erg dat ik iemand kon aanvliegen. Ik zag het niet helder, en beleefde op dat moment een gebeurtenis opnieuw. Per persoon zou de omgang anders zijn, maar mij helpt het mij de ruimte te geven, me te laten.
Ik ben heel open over mijn verleden maar op dat moment even niet, dus praten heeft dan weinig zin.

Slaapmedicatie. 
Laatst hebben ze me slaap medicatie willen voorschrijven, wat ik geweigerd heb. De verhalen die ik ken over slaap medicatie is dat mensen een robot worden die functioneren op die pillen. En dat is niet wil ik wil. Ik heb 2 prachtige kinderen die mijn hou vast zijn. En dat is niet wat ik voor hem wil.

Gebruiksaanwijzing
Ptss is dus totaal niks geks. Hoe ik mijzelf zie, is als een normaal persoon met een gebruiksaanwijzing. Want omdat ik ptss heb wil niet zeggen dat ik minder ben dan een 'normaal' mens.
Want wat is normaal tegenwoordig?

N.b: Deze foto is in de tijd dat ik mijn eerste diagnose kreeg. Er is niet te zien dat ik wat mankeer toch?